Oneshot - 06 "Spektakl"

Opowiadanie napisane z powodu mojej radości, kiedy na liczniku odwiedzin an blogu pokazało się ponad 15000 :)


- Taaak – krzyknął radośnie blondyn, biegając po pokoju. Pozostali spojrzeli na niego zaciekawieni.

- Co mu jest? – Spytał Hidan, unosząc brew w geście dezaprobaty.

- Nie wiem – odparł Sasori, wracając do zabawy swoją małą marionetką, będącą  miniaturką blondyna. Właśnie z uśmiechem na twarzy, kierował drugą marionetkę, z jego własnym wyglądem, do wcześniej wspomnianej.

- Cieszy się jak szczur na otwarcie kanału – mruknął Kakuzu.

- Głupi jesteście – warknął blondyn ze złością, spoglądając na towarzyszy.

- Jacy jesteśmy? – Zadał pytanie Zetsu, patrząc na Deidarę wzrokiem z serii „właśnie znalazłem obiad”.

- Czy wy naprawdę nie czaicie, co się stało?!

- CO?! – Wrzasnęli chórem, nie chcąc długo czekać na odpowiedź.

- To już – powiedział, uśmiechając się słodko.

Pein, siedzący w fotelu, spojrzał nań, nie mogąc w to uwierzyć.

- Pewien jesteś?

- Un!  – Potwierdził, skinąwszy głową.

- Nie wierzę – mruknął Hidan. – Na pewno nie…

- Na pewno tak – ucieszył się chłopak.

- Tobi wierzy Deidarze-sanpai! – Zapiał brunet, bawiący się resorakami na podłodze.

- Dei-chan – zaczął powoliI tachi, podchodząc do blondyna. – Jesteś pewien?

- Nosz, mówię, że tak, un! –Zaparzył się blondyn.

Jak mogli go nie słuchać?! Przecież, kurna, mówi wyraźnie, że tak, a nie inaczej! Cholera! Czy tutaj ktokolwiek z nich ma mózg, który mógłby używać?! Westchnął teatralnie, stwierdzając, iż prócz niego, nie ma tutaj takiej osoby.

- Jakoś nie mogę w to uwierzyć – oznajmił jashinista, patrząc podejrzliwie na młodego artystę. Bo niby w jaki sposób mogło to się tak szybko stać?!

- W co nie możesz uwierzyć, do jasnej cholery?! – Wrzasnęła blondynka, z ciemnymi pasemkami, wchodząc do pokoju i patrząc groźnie na siwego.

- Że to JUŻ! – Wrzasnął. Sam już się denerwował. Nie dość, że ten półgłówek wciąż o tym trąbi, to jeszcze on, wspaniały rzecznik Jashina na ziemi, musi to powtarzać, bo nikt inny się ku temu nie kwapi.

Dziewczyna zrobiła wielkie oczy. Nie mogła w to uwierzyć. Spojrzała pytająco na Konan, stojącą przy blacie kuchennym i pijącą kawę. W sumie – była tutaj jedyną inteligentną istotą. Pozostali jakoś… Zerknęła na nich z politowaniem… Byli „inni”.

Kobieta potwierdziła słowa Hidana delikatnym skinieniem głowy.

- Przynajmniej tak mówi Dei – dodała.

- Żarty sobie stroisz? – Spytała blondynka ze zdziwieniem.

Spojrzał oburzony i postanowił prędko odpowiedzieć.

- Jak Sasora kocha… - zamilkł, oblewając się szkarłatnym rumieńcem. Wszyscy obecni spojrzeli na tych dwoje z podłymi uśmiechami na twarzy. – Znaczy… Eee… Tego… Tak…

- O k*%#a! – Zarechotał Hidan. – Słyszeliście to?

- Tak – zaśmiał się Itachi. – Blondynek przyznał się, że kocha Sasora!

Wszyscy, poza Sasorim, Deidarą i Hidanem zanieśli się głośnym śmiechem. Lalkarz udawał, że tego nie słyszy i nadal bawił się laleczkami, choć kipiał ze złości, Dei nie wiedział, gdzie wbić wzrok, a Hidan patrzył na wszystkich zdezorientowany.

- O czym wy mówicie, k*%#a?!  –Znów począł zdzierać sobie gardło.

- Blondyneczka właśnie przyznała, że kocha się w Pinokiu – odpowiedział Kakuzu ze znudzeniem na twarzy. Jak jego partner może być aż takim idiotą?

Jashinista patrzył na niego przez kilka sekund z otępieniem na twarzy.

- A no tak… - odpowiedział w końcu, jakże inteligentnie…

- A ty o czym myślałeś? – Postanowił spytać przywódca Akatsuki. Sam już się bał odpowiedzi.

- No jak to? – Był zszokowany, że nikt prócz niego tego nie zauważył. A to niby on jest tym „głupim”. – Deidara przestał mówić „un”!

Wszystkim obecnym, także samemu wspomnianemu, gały wyszły z orbit. Faktycznie!

- Eee… Yyy… Tego… No… - Jąkał blondyn. Mimo to, nic konstruktywnego nie wychodziło z jego ust.

- Znowu – zaśmiała się dziewczyna. Reszta jej zawtórowała.

- A wracając do sprawy – zaczął Kisame, wciąż płacząc ze śmiechu. – Jesteście pewni, że to…

- STOP! – Wydarła się nastolatka.

Wyciągnęła z za pleców plik kartek i zaczęła je przeglądać, mrucząc coś do siebie. Od czasu do czasu spoglądała to na jedno, to na drugie. Akatsuki patrzyli na nią uważnie.

- Kisame, pało cholerna – zaczęła ze złością w stronę wspomnianej osoby. – Co ty odwalasz?!

- Jak to co?

- No pytam właśnie!

- Improwizuję – odparł, wystawiwszy język.

- Właśnie! I po jaką cholerę?! Nic takiego nie było w scenariuszu!

- Kurde! – Krzyknął gwałtownie wstając. – To kiedy niby mam coś powiedzieć?!

- Nigdy! – Odkrzyknęła. – Dzieci i ryby głosu nie mają!

- Więc czego się odzywasz?!

- Mam 19 lat!

- Khem – wtrącił się Uchiha. – A spod jakiego jesteś znaku? – Zadał pytanie, ukazując zarazem szereg białych zębów, formujących się w podły uśmiech.

- Eee… Y… Tego… Rybek? – Odpowiedziała pytaniem, rżnąc głupa.

- Więc jaki z tego wniosek? – Dopytywał się dalej.

- Czy ty sugerujesz, że mam zamilknąć? – Zmroziła go spojrzeniem. Skinął głową. – Ty cholerny…!

Już miała się rzucić w jego kierunku, ale Deidara i Hidan cudem ją przytrzymali.

- Ean… - Zaśmiał się wymuszenie jashinista. – Spokojnie… Bez nerwów…

Dziewczyna klęła jak najęta, a Itachi uśmiechał się jak głupi. Jakże denerwowanie jej sprawiało mu radość.

- Pieprzył go pies – warknęła na koniec, wyrywając się z uścisku i siadając na ziemi z obrażoną miną. Pozostali członkowie organizacji chyba wzięli to dosłownie, bo spojrzeli na chłopaka jak na coś… gorszego.  Kisame i Kakuzu,którzy obok niego siedzieli, momentalnie wstali.

- Tak się mówi – warknęła Eanilis.

Odetchnęli z ulgą i usiedli ponownie.

- To co? Już porzucamy scenariusz? – Spytał Sasori z lubieżnym uśmiechem patrząc na Deia.

- Chcesz, to się idź z nim „bawić” – westchnęła dziewczyna.

Wszystkie jej plany legły w gruzach.

- No i dobrze – rzekł Sasor wstając i idąc w stronę Deidary.

- Jesteście dupki skończone, wiecie?! – Zaczęła ich wyzywać. Jak mogli jej to zrobić?!

- Tak, tak… I co zrobisz? – Zaśmiał się Pein.

- Zwolnię!

- Nie możesz! – Zaparzyła się czarna połowa Zetsu.

- Właśnie – dołożyła się biała. – To jest „AKATSUKI by Eanilis”! A nie co innego!

- Dokładnie! Jesteśmy tu głównymi postaciami! – Dorzucił Hidan.

- Chyba gównymi – skomentowała blondynka.

- Jak nas zwolnisz, to co ci zostanie?! – Krzyczał Kisame.

- Zatrudnię aktorów, którzy będą was udawać – odpowiedziała zadziornie.

- Nie zgadzam się! – Dołączył Kakuzu. – Chyba że osoba, która będzie mnie udawała, da mi milion dolarów za każdą odegraną minutę – dodał bardziej do siebie z maniakalnym błyskiem w oczach.

- Euro droższe – uświadomiła Ean.

- Tak czy tak – dołączył Tobi. – Ean-san nie może zastąpić Tobiego. – Zrobił słodką minkę. – Tobi jest dobry chłopiec i nie zostanie zastąpiony, prawda?

- E… Jasne, że nie – przytula Tobiego .– Ciebie nie można zastąpić! – Odwraca głowę w bok i szepcze sama do siebie. – Nikt nie potrafi tak dobrze grać debila, jak ty Maduś…

- Nie możesz nas zastąpić – oznajmiła Konan, wyciągając jakiś papier. – Mamy podpisany kontrakt.

Eanilis wyciągnęła zapalniczkę i z sadystycznym uśmiechem ją odpaliła.

- To może szybko ulec zmianie… A wtedy wylecicie na zbity pysk! – Zaczęła śmiać się opętańczo.

- Aż się trzęsę ze strachu – mruknął ktoś za plecami dziewczyny.

Wszyscy zebrani natychmiast zwrócili swe zacne  oczęta w tamtym kierunku.

- Co? Moja kwestia tutaj idealnie pasuje!

Ean przekręciła głowę w prawo, nie rozumiejąc, co się dzieje.

- E… - Zaczął Deidara. – Skaza… Co ty tu robisz?

- No co? Kręcimy tego „Króla Lwa 4: Powrót Skazy”, czy nie?!

- ŻE CO?! – Zgodny głos całego ugrupowania wzniósł się w powietrze.

- Stary – rzekła Ean z przerażeniem. – NIE TA BAJKA!

- Nie? – Zdziwił się nieproszony gość. Po czym, nie przejmując się nimi, opuścił pomieszczenie.

- To było… Dziwne – rzekł Pein.

- Co najmniej – odparł Sasori.

- Dei  – zwróciła się do niego dziewczyna. – Jeszcze raz… Jesteś pewien?

- Tak… - Skinął głową, by zapewnić, że tak jest w istocie.

Szatynka westchnęła.

- Dobra ekipo… - rzekła znudzona. – Chyba należałoby podziękować, co?

- Taa… - Westchnął teatralnie Pein.

- Może – dodał Itachi.

- Chyba złożyć ofiarę – rzekł Hidan.

- Jeśli mi zapłacą – naburmuszył się Kakuzu.

- No w końcu to nasze fanki – wyszczerzył się Kisame.

- Skoro karzesz – warknął Sasori.

- Nie zawiodę fanów – oznajmiła Konan, seksownie się prezentując.

- A ja bym coś zjadł. – Powiedziała czarna cząstka Zetsu.

- Ale musimy podziękować – posmutniała biała część.

- Tobi chętnie podziękuje! Tobi jest dobry chłopiec!

- Jasne, że podziękuję, moim cudownym fanką, które tak kochają moją sztukę…

- Z kim ja, k*&#a pracuję? – Warknęła Ean, spoglądając na nich.

Stanęli ramię w ramię i spojrzeli na widzów. Ładnie się ukłonili, krzycząc chórem:

- DZIĘKUJEMY ZA PONAD 15 TYSIĘCY WEJŚĆ NA BLOGA!

Spojrzeli po sobie i zaczęli gratulować.

- I postaram się Was nie zawieść i wkrótce coś napisać – dodała Eanilis z uśmiechem, w głębi serca mając nadzieję, że czytelniczki nie zabiją jej za powyższy chłam oraz długi brak oznak życia i nowego rozdziału…