I "The sorrows of life" - rozdział 10 "Higurashi"

Itachi zerknął za siebie. Dosłownie dwie sekundy temu jak torpeda przebiegł obok niego blondyn. Wybiegł z pokoju Sasoriego, trzaskając za sobą drzwiami i z taką samą zawrotną prędkością wpadł do swego. Brunet zdziwił się. Nie był pewien, czy na twarzy chłopaka dostrzegł smutek, radość, czy szaleństwo. Uśmiechnął się sam do siebie. Podszedł do dopiero zamkniętych drzwi. Sam nie był pewien, dlaczego tak czyni? Co go do tego popchnęło? Któż to wie?

Zapukał. Cicho. Nie chciał zagłuszyć ciszy, jaka zapadła w organizacji. Zabawne, jak po słowach lidera wszyscy potrafią się uspokoić… Nawet Tobi nie piszczał, że jest dobrym chłopcem, nie tłukł talerzy, tylko wrócił grzecznie do swego pokoju.

Usłyszał odpowiedź. Zaproszono go. Delikatnie nacisnął klamkę i pchnął drzwi przed siebie. Był ciekaw, co za chwile ujrzy… Łzy na twarzy blondyna? Szeroki uśmiech? A może jeszcze coś, co wstrząśnie nim samym – Itachim Uchiha… Wszedł do środka. Deidara leżał na łóżku, tuląc coś do swej twarzy… Brunet zmarszczył brwi. Miał wrażenie, że to, co właściciel pokoju trzyma w dłoniach, to jakaś figurka… Ale… Drewniana? Nie mógł tego zrozumieć. Dei i drewniana figurka? O cóż tu właściwie chodziło?

Zagryzł wargę. Ten obrazek był co najmniej dziwny. Przez dobrą chwilę zastanawiał się, co ma ze sobą zrobić. Kontemplował. Układał myśli, gromadzące się w głowie. Bo co innego robić? Toż to iście zagadkowa sprawa! Dei lepił w glinie. Nigdy nie tykał się drewna. Więc co to, do jasnej cholery było?!

- Stało się coś, un? – Spytał z niewinnością wypisaną na licu.

Wyglądał tak słodko… Aż naiwnie… Tak! Niewątpliwie był naiwny! Bo czyż nie taki jest Deidara? Naiwny! Szczególnie wierząc, że jego sztuka w jakikolwiek sposób może być piękna…

Potrząsnął głową, jakby zaprzeczał. Chciał odgonić swe myśli. Strzepnąć je z siebie, by nie dręczyły! Nie tłoczyły się tak obficie… Nie przeszkadzały.

Blondyn najwyraźniej przyjął jego gest jako zaprzeczenie swego pytania.

- Więc o co chodzi, Itachi-san, un?

- O nic – odpowiedział obojętnie. Jego wzrok nadal tkwił w blondynie i tym, coś ciskał w dłoniach.

- Więc po jaką cholerę tu przychodzisz, un? – Obruszył się. Na jego twarzy pokazał się grymas niezadowolenia. Czyżby Uchiha mu w czymś zawadzał?

- Kiedy rozpychasz się tak na korytarzu, wypadałoby powiedzieć „przepraszam” – warknął brunet. Nie potrafił ścierpieć ignorancji wobec swej osoby. To on powinien wywyższać się nad tego gówniarza! Był starszy od niego i oczekiwał szacunku! Cóż z tego, iż dzieliły ich tylko trzy lata?

- Nawet cie nie dotknąłem, un – prychnął pogardliwie.

Itachi nie zareagował. Nadal był zapatrzony na małą figurkę przedstawiającą blondyna. Zastanawiał się.

No tak! Nagle poczuł olśnienie. Przecież Sasori, od jakiegoś czasu nie skonstruował żadnej lalki. Owszem, bawił się drewnem, co można było usłyszeć, kiedy stanęło się pod drzwiami jego pokoju i chwilę posłuchało. Jednak… Żaden z dźwięków nie wskazywał na tworzenie przez niego jakiejkolwiek marionetki. Czyżby to tym zajmował się ostatnimi dniami?

Uchiha uśmiechnął się pod nosem, czego Dei nie mógł zauważyć. Jego usta skryte były za kołnierzem ich firmowego płaszcza. Jakiż ten rudzielec stał się głupi… Pozwolił, by jego kontakty z Deidarą sprowadziły się do bliższych niż partnerstwo na misjach? Nie… Nie możliwe! Nie ten opanowany, beznamiętny lalkarz, który od tylu lat przebywał w Akatsuki!

A jeśli? Jeśli on do tego dopuścił? On – ostatni poza Uchihą? Toż to karygodne!

- Nieważne – rzekł siląc się na obojętny ton głosu. Wyszedł z pomieszczenia, nim blondyn zdążył powiedzieć coś jeszcze i skierował się do siebie. Chciał spokojnie pomyśleć nad wszystkim. A miał nad czym…

Akatsuki było zbieraniną zbirów, lecz wbrew pozorom… Choć nie mieli ze sobą nic wspólnego, starali się zachowywać względem siebie jako takie kontakty. Było to widoczne zwłaszcza, kiedy wszyscy razem przebywali w kryjówce, oczekując na kolejne misje. Na co dzień zachowywali się jak zwykli znajomi. Wszyscy byli wygnańcami lub dezerterami ze swych wiosek. Mieli wspólne cechy oraz cele. To ich jednoczyło.

A skoro tak – musieli się jakoś względem siebie zachowywać. Bo przecież… Nie można żyć obok siebie, udając, iż nie ma innych. A jednak… Tak właśnie żyli Itachi Uchicha oraz Akasuna no Sasori. Od lat należeli do Akatsuki, lecz żyli jakoby z boku. Nie przejmowali się pozostałymi. Traktowali ich z góry, jak kogoś gorszego. W końcu – dlaczego by nie?

Nie interesowali się problemami innych członków organizacji. Ważne były ich prywatne. Właśnie dlatego mieli ze sobą tyle wspólnego. Właśnie dlatego Itachi chciał poprosić Sasoriego o pomoc. Lecz teraz? Teraz także i lalkarza nagle coś trafiło. Czy on coś czuje do swego partnera? Nie! To by znaczyło, że jednak nie jest tak bliski brunetowi! Że nie jest tak podobny! A jednak…

Pomyślał o swoim młodszym bracie. Westchnął. Jego myśli pomknęły dalej, jednak nie w stronę Sasuke. Pomyślał o przywódcy Akatsuki. Zaklął. Dlaczego?! Dlaczego, do jasnej cholery myślał o tym debilu?! O tym zboczeńcu, który dowodził całą tą bandą zboczeńców? Bo czyż osoby należące do „Brzasku” nie były zboczone?

Jeśli ktokolwiek tak sądził – był skończonym idiotą!

Nie! On nie może sobie pozwolić na to, by owładnęły nim uczucia! Nie teraz!

- Hidan, debilu skończony – warknął Kakuzu na swego partnera. – Przestałbyś skakać po kanałach! Chcę w końcu obejrzeć „Hausa”**!

Wyrwał jashiniście pilota i przełączył na odpowiedni program telewizyjny. Nie obchodziły go skomlenia partnera, który jęczał, że szukał swego ulubionego programu. Teraz on chciał obejrzeć telewizję. Miał tylko jeden program. Tylko tego jednego dnia. W innych wypadkach sprzęt był oblegany przez pozostałych Akatsuki. Ale nie, kiedy on miał chęć oglądać.

Z powodu dalszych narzekań Hidana, nie słyszał, o czym jest toczona rozmowa w serialu. Nie patyczkował się. Zamachnął się zamaszyście i uderzył pięścią prosto w twarz siedzącego obok chłopaka. Coś zachrzęściło, aż miło, młodzieńca odrzuciło w tył. Aż spadł z kanapy na ziemię. Złapał się za nos i zaczął wrzeszczeć, że ma go złamanego.

- Jak się nie zamkniesz, to złamię ci coś więcej – warknął Kakuzu.

Po tych słowach jashinista postanowił się ewakuować z pokoju, wywrzaskując przy tym wspaniałą wiązankę przekleństw.

Brunet siedział na dachu organizacji. Z uśmiechem na twarzy wpatrywał się w gwiazdy nad sobą. Noc, która zapadła napawała go radością. Delikatny wietrzyk rozwiewał jego długie, rozmierzwione włosy.

- A więc wreszcie się zacznie – uśmiechnął się wesoło. – Pein przekazał moje słowa i wreszcie możemy zaczynać… - Roześmiał się perliście.

Śmiech Madary, zimny i okrutny, niósł się po pobliskim lesie, burząc ciszę nocy. A ciche cykady przygrywały mu, obwieszczając nadchodzące nieszczęścia przyszłych lat…